ค้นหาบล็อกนี้

วันอังคารที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2557

บทเรียน จากตอนแขนหัก ครั้งแรก

ราวๆ เดือน สิงหาคม 2557 ผมก็ได้ เกิดเหตุทางจราจร ขึ้น


ขี่มอเตอร์ไซต์ ไป สอนนักเรียนประถม ที่บ้านทุ่งโป่ง


สอนเรื่องยาคุมฉุกเฉิน และ ยาสามัญประจำบ้าน


ขับรถไปเอง เพราะ ขอรถโรงพยาบาล ไปยากมาก


และ ไม่อยากเป็นภาระกับนักศึกษาเภสัชศาสตร์ ปี 6 


ขากลับโรงพยาบาล ราวๆ 16.00 น. โดยประมาณ


ถนนลาดยางใหม่ ยังไม่แห้ง ไม่มีเส้นไหล่ทาง



โดน มอร์เตอไซต์วัยรุ่นเฉี่ยวชน จากท้ายรถ ด้านหลัง


รถของผมล้ม คว่ำไม่เป็นท่าเลย ผมรู้สึกชาๆ ที่มือ


เอารถขึ้นเอง ไม่ไหว มีสาวๆ ผ่านทางมาช่วยยกรถขึ้น 


กัดฟัน ขี่มอเตอร์ไซต์ กลับไปบ้านเลียบเขา เอง


รอรถ ambulance มารับไป ห้องฉุกเฉิน


หาหมออ้อม พาไป x rays แขน และ ข้อมือ


ใส่เฝือกชั่วคราว เอาไว้ก่อน พร้อมยาแก้ปวด


นอน ปวดระบม เป็นไข้ อยู่ 5 วันรวดเลยทีเดียว


สสจ. มานิเทศงาน ก็ไม่ได้ มารับ เพราะนอนซมไข้ขึ้นอยู่


อุบัติเหตุ ครั้งนี้ เกิดจาก ถนนทำการก่อสร้าง แล้วไม่กันรถ


ทำให้ ขับรถยากมาก  และ ไม่ได้ดูกระจกหลังรถมอเตอร์ไซต์


เพราะ กระจกมองหลัง ชำรุดไม่ซ่อมเสียที


เลยโชคดี โดนเฉี่ยวชนท้ายรถ  แต่อย่างไร


ผมยังโชคดี เพราะใส่ หมวกกันน็อคไว้ ก็เลย


หัวแข็ง ไม่เป็นอะไรเลย มีแขน ขาถลอกนิดๆ


และกระดูกข้อมือ หักไป 1 ตำแหน่งเท่านั้นเอง